ARC_070-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 7_2017-18

Τα τελευταία χρόνια και σε σχέση με την κρίση, έχουμε γίνει μάρτυρες νέων πρακτικών ενίσχυσης του ατομικού και οικογενειακού εισοδήματος με μορφές επιχειρηματικότητας που βασίζονται στην (παράνομη) υπενοικίαση κατοικιών. Η κατοικία γίνεται ένα προϊόν ανταλλαγής μέσα από πρακτικές και διαδικασίες αξιοποίησης και εκμετάλλευσης του κτιριακού αποθέματος αλλά και της δημιουργίας νέου. Πρόκειται για εναλλακτικές μορφές κατοίκησης των πόλεων.  Στόχος του στούντιο, είναι να αναθεωρήσει την αρχιτεκτονική της εφήμερης κατοίκησης ως περιεχόμενο και να την μετατρέψει σε ένα εργαλείο αναμόρφωσης των πόλεων και των προάστειων τους.   Αναζητούνται οι μορφές κατοίκησης χώρων που να ανταποκρίνονται σε νέες ιδέες συλλογικότητας, και παραγωγικότητας στα πλαίσια της σύγχρονης ζωής.  Το θέμα συσχετίζει την φοιτητική κατοικία με άλλους τύπους εφήμερης κατοίκησης.   Διερευνάται, πως η τυπολογία των κατοικιών με τους κοινόχρηστους χώρους μπορεί να ανταποκριθεί σε προγραμματικές απαιτήσεις και δρασ

coastaldomains.org

Οι ελληνικές πόλεις απέκτησαν τη σημερινή μορφή τους κατά τη διάρκεια των χρόνων της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης. Η ανάπτυξη των αστικών κέντρων καθορίστηκε από τις κοινωνικές συνθήκες της συγκεκριμένης περιόδου. Η πολυκατοικία της αντιπαροχής έδωσε λύση στις ανάγκες στέγασης του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού. Η λειτουργική διάταξη των νέων διαμερισμάτων επικεντρώθηκε στις απαιτήσεις του μοντέλου της πυρηνικής οικογένειας. Ενώ η εικόνα της ελληνικής πόλης που χαρακτηρίζεται από τη μικροκλίμακα και την επανάληψη κοινότυπων ατομικών στοιχείων, αποτελεί τεκμήριο της κυριαρχίας του ιδιωτικού τομέα επί του δημόσιου χώρου. Τα τελευταία χρόνια, η δυνατότητα των μεταπολεμικών πολυκατοικιών να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες και μελλοντικές ανάγκες του πληθυσμού έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Μια σειρά από νέα δεδομένα έχει διακόψει την εξέλιξη του συγκεκριμένου μοντέλου ανάπτυξης. Τα δεδομένα αυτά αφορούν στις κοινωνικές μεταβολές των τελευταίων χρόνων, στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίση

Το προσφυγικό ζήτημα έχει προ πολλού φύγει από την αιχμή της ελληνικής επικαιρότητας, καθώς οι πρόσφυγες είναι πια λίγο έως καθόλου ορατοί στους επιθυμητούς χώρους των «άλλων», ιθαγενών και τουριστών. Ωστόσο, παραμένει για την Ελλάδα ένα σοβαρότατο πρόβλημα, που επισύρει δυσμενέστατη διεθνή κριτική (https://rm.coe.int/pdf/168074f85d) τόσο για πράξεις, όσο και για παραλείψεις στον κάθε άλλο παρά κατάλληλο χειρισμό του. Μέρος του ανεπαρκούς χειρισμού του προσφυγικού προβλήματος ανήκει στην αρμοδιότητα της αρχιτεκτονικής. Αντί για τόπους υποδοχής και φιλοξενίας, η Ελλάδα προσφέρει τόπους κράτησης. Παρ’ όλο που οι κατασκευές είναι επαρκώς στερεές ως κρατητήρια, οι ευρωπαϊκές προδιαγραφές –και αιτιάσεις- αφορούν τις άλλες δυο συστατικές -κατά τον Βιτρούβιο- παραμέτρους της αρχιτεκτονικής, την λειτουργικότητα και την ομορφιά, δηλαδή ζητήματα αρχιτεκτονικής ποιότητας, για τα οποία προφανώς δεν έχει υπάρξει η παραμικρή φροντίδα. Αφού μελετηθούν συνοπτικά τα αρχιτεκτ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ Το Οικοδομικό Τετράγωνο 3911 έχει στόχο να εισαγάγει νέες κριτικές έννοιες, στρατηγικές και εργαλεία σχεδιασμού για αρχιτεκτονικές επεμβάσεις ανάπλασης σε αστικούς ιστούς. Αν κάτι χαρακτηρίζει την Ελληνική πόλη είναι η επανάληψη του συστήματος κατασκευής από οπλισμένο σκυρόδεμα του Hennebique, βάσει του οποίου ο LeCorbusier πρότεινε τη Maison Dom-Ino. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά την ανέγερση της πρώτης πολυκατοικίας από οπλισμένο σκυρόδεμα στην πλατεία Συντάγματος, το 1917, η Αθήνα είναι μια διάχυτη νεωτερική μητρόπολη. Το μεγαλύτερο μέρος του αστικού ιστού της σχηματίζεται από το ζεύγος ‘δρόμος - οικοδομικό τετράγωνο’ και την εκτεταμένη επανάληψη της πολυκατοικίας με τις γνωστές επιπτώσεις στο αστικό τοπίο. Μέχρι σήμερα, η διαδεδομένη πρακτική αστικής ανάπλασης της ελληνικής πόλης συνίστατο αποκλειστικά στο σχεδιασμό του δημόσιου εδάφους (πεζοδρομήσεις, αναπλάσεις πλατειών, αστικός εξοπλισμός κ.ά.). Ο ιδιωτικός και κοινόχρηστος χώρος της πολυκατοικίας και το

Πλαίσιο Ο Ελαιώνας συνιστά έναν «αστικό θύλακα» στην αστική μάζα της Αθήνας μόλις δύο χιλιόμετρα δυτικά του κέντρου της πόλης. Βρίσκεται στη θέση του αρχαίου ελαιώνα και αποτελεί μια εκτεταμένη άμορφη, για πολλούς «αόρατη», περιοχή θεμελιωμένη πάνω σε ένα ανορθολογικό κυκλοφοριακό δίκτυο, διαιρεμένη σε τυχαίου σχήματος μεγάλης κλίμακας οικοδομικά τετράγωνα που χαρακτηρίζεται από περιβαλλοντική παρακμή και κατάρρευση των υποδομών της. Στους αρχαίους χρόνους ο Ελαιώνας ήταν ιερή γη που αρδευόταν από υπόγεια ύδατα, τμήματα ενός πυκνού δικτύου χειμάρρων του αθηναϊκού λεκανοπεδίου. Η συνεχής αστική εξάπλωση από τα μέσα του 19 ου   αιώνα και μετά εξαφάνισε τις περισσότερες από τις επιφάνειες πρασίνου και καλλιεργειών της περιοχής αντικαθιστώντας τες με μια τυχαία συλλογή βιοτεχνιών, αποθηκών και χώρων μεταφορικών εταιριών που λειτουργούν μέσα σε πολυάριθμες περίκλειστες ή περιφραγμένες εκτάσεις. Πρόκειται για μια περιοχή «ανοίκεια» που πρέπει να ανακτηθεί – η κατοίκησή της α

    Ενδιαίτημα εργαζομένων στην κατασκευή των i - phones (φωτ. George Knowles ) Το αναλυτικό σκέλος του εργαστηρίου θα επικεντρωθεί στην παρουσίαση, από ομάδες συμμετεχόντων φοιτητών, παραδειγμάτων προσωρινής κατοίκησης: τα εργοστάσια / υπνωτήρια της Foxconn, τις παραγκουπόλεις δίπλα σε νέα κοιτάσματα χρυσού ή πολύτιμων λίθων, τις πρόχειρες κατασκευές στα πεζοδρόμια των δρόμων ινδικών και αφρικανικών μεγαλουπόλεων… Η ανάλυση θα βοηθήσει στην κατανόηση μιας συνεχώς αναπαραγόμενης οικιστικής πραγματικότητας την οποία βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Το σχεδιαστικό σκέλος του εργαστηρίου θα εστιαστεί στο εξής πρόβλημα: Η εκπαίδευση –και ιδιαίτερα η τριτοβάθμια εκπαίδευση- είναι ένας από τους πιο γρήγορα και σταθερά αναπτυσσόμενους τομείς της οικονομίας παγκοσμίως. Η οργάνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης –η συγκέντρωση των σχετικών δραστηριοτήτων σε μικρό σχετικά αριθμό ιδρυμάτων- είναι τέτοια που να απαιτεί ή να ενθαρρύνει την προσωρινή, τουλάχ